6 ago 2007

CXILIANO ESTAS MEMBRO DE UEA-ESTRARO

Toño dum la lasta landa renkontigxo


Hodiau estis disdonita la rezulto de la vocxdonado de la komitatanoj de Universala Esperanto-Asocio. Ekde nun kaj por la venontaj tri jaroj, nia samideano José Antonio Vergara membros en la UEA-Estraro.


Li farigxis do la unua cxiliano, kiu partoprenas en la pinta organo de la Esperanto-Movado tutmonda.


Ekde via lando, ni elkore gratulas vin Toño, pro via sukceso en la balatado!!!

8 jun 2007

INVITACION AL 7° ENCUENTRO NACIONAL DE ESPERANTO


El programa para este brevísimo encuentro ha sido ideado para reiniciar el funcionamiento de la Asociación a nivel nacional, y en consideración a que no existe mucho dinero disponible para hacer uno más extendido. El Encuentro no tiene costo de participación.
EL PROGRAMA
10 a 12 AM Exposición de material y curso para principiantes.
12 a 14 PM Almuerzos ( colación vale $2.000, café $450, no son proporcionados por la organización)
14:30 a 15.15 Historia del Movimiento en Chile (por José Antonio Vergara, ponencia a presentarse en Yokohama durante el Congreso Mundial de Esperanto)
15.30 a 16.15 Situación de la Enseñanza de Idiomas en Chile: Francés y Alemán amenzados por el Inglés. Ponencia de la Comisión de Profesores de Idiomas Extranjeros del Colegio de Profesores de Chile.
17.00 a 17.45 Situación de los Idiomas de los Pueblos Originarios en Chile. Ponencia de la Corporación Nacional Indígena. ( por confirmar) En caso de no ser confirmada la ponencia, se hará un trabajo en grupos sobre como mejorar la situación del esperanto en Chile, y la situación de la Asociación Chilena de Esperanto, e implementación del Plan Estratégico de UEA en Chile.
18.00 a 19.00 Elección del Directorio de la Asociación Chilena de Esperanto, fijación de objetivos para el período 2007 - 2010, responsables de los mismos.

27 may 2007

En la reunión preparatoria para el 7° Encuentro Nacional de Esperanto, que -ahora sí- se realizará el 30 de junio de 2007, desde las 11 horas hasta las 19 hrs aprox. en la Sede Nacional del Instituto Nacional de la Juventud, calle Agustinas 1564 (Metro Estación Santa Ana). Aparecen en la foto de izquiera a derecha: Daniel Muñoz, Jean Mourrat, Iván Mättig y Daniel Carrasco. Foto: Héctor Campos

7 abr 2007

ENCUENTRO NACIONAL ESPERANTISTA EN SANTIAGO

Prepárate! Estamos ya organizando el 7° Encuentro Nacional Esperantista que se realizará en Santiago, los días 26 y 27 de Mayo de 2007, en la Sede Nacional del Insituto Nacional de la Juventud.
El costo es de $3.000 e incluye el material del encuentro. Se recomienda llevar dinero para almuerzos, etc
El alojamiento para quienes son de provincias será propocionado por los esperantistas de Santiago.
Los depósitos pueden efectuarse - antes del 10 de mayo- en la cuenta vista (Chequera Electrónica) N° 42570008867, del BancoEstado, Oficina Curicó, a nombre de Héctor Campos Grez.
Efectuado el depósito, envíenos un mail con el aviso respectivo, o una carta, en ambos casos con una fotocopia o scaneo del documento; o simplemente avise al fono (75)315377 ó 99473462
ULTIMA HORA : Con el objeto de permitir mayor participación y por gestiones de varios esperantistas y amigos del idioma, , se ha logrado obtener la facilitación de una sala en la Sede del INJUV, en Santiago, por lo cual se han bajado los costos. Ahora si no hay escapatoria para no participar.

SEPA LANDA ESPERANTO-RENKONTIĜO

Ĝi okazos la 26an kaj 27an de majo 2007, en Santiago de Ĉilio. La aliĝo kostas 3.000 ĉiliajn pesojn ( pli malpli 5 eŭroj) kaj enkluzivas la materialon por la renkontiĝo mem. Eblas pagi al elektronika ĉekaro N° 42570008867 el BancoEstado, je la nomo de Hector Campos Grez. Bv sendi fotokopion aŭ skaneigon de la deponilo per e-poŝto aŭ testuda letero al ni. Eksterlandanoj povas pagi per depono en la UEA-konto ceaa-v
LASTA MINUTE: Por ebligi pligranda partoprenado, ni sukcesis dank'al klopodoj de diversaj esperantistoj kaj Esperanto-amikoj la uzeblecon de ĉambron ĉe la Landa Instituto pri Juneco (INJUV) kaj tiel malaltiĝi la kostojn de partoprenado. Jam ne plu eblas foresti el nia landa renkontiĝo.

20 jun 2006

SITIO WEB DE LA JUVENTUD ESPERANTISTA CHILENA

Gracias a la contribución de Daniel Carrasco, se ha abierto el sitio de ĈEJO (Ĉilia Esperantistas Junulara Organizo), dentro del sitio de la Asociación Chilena de Esperanto.
Puedes visitar el sitio, y desde luego contribuir en él, en esta dirección: chejo.esperanto.cl

21 feb 2006

APOYA AL ESPERANTO COMO IDIOMA EN LAS NACIONES UNIDAS

Existe una forma de formalizar tu apoyo al Idioma Interncioanl Esperanto, como idioma para las Naciones Unidas, solo toma algunos segundos hacerlo. Haz click en http://www.petitionspot.com/petitions/ESPERANTO llenas el pequeño formulario en la página al lado inferior derecho, y listo!
Por hacerlo, muchas gracias!!!!

24 ene 2006

DEK DEVOJ DE ESPERANTISTO

Mi legis la liston en esperanto.pl kaj trovis ege interesa:
  1. Bone sciu la lingvon, traktu ĝin kun respekto kaj lasu la versfaradon al poetoj.
  2. Esperanton uzu parolante, studu legante kaj ne fuŝu skribante.
  3. La plibonigistoj diskutu: vi Fundamenton sekvu kaj fidela restu.
  4. Informadu ĉiam, ne ĉie; klarigu, ne prediku; rakontu faktojn, ne esperojn.
  5. Kion vi povas lerni nur en unu semajno, ne instruu en unu horo; el malgravaĵoj ne faru regulon, kaj el regulo ne faru malgravaĵon.
  6. Verkante en Esperanto, ne kredu interesa, kion nacilingve neniu legus; ne imagu ke preseraroj plibeligas libron; ne malesperu se mankas aĉetantoj.
  7. Al grupo aliĝu; la kunvenon vizitu; Esperanton parolu.
  8. Atentu, ke internacia lingvo vivos nur per uzado. Memoru, ke tial internacia organizaĵo estas necesa.; senlace varbu por UEA.
  9. Legu gazeton, por ke vi konu novajn faktojn; abonu por ke ĝi povu ekzisti. Kunlaboru por ke ĝi estu interesa.
  10. Por Esperanto kiel movado agu; por ĝi kiel realaĵo pagu; kaj kiel altan idealon konservu ĝin en via koro.

21 ene 2006

ZAMENHOF PRILABORAS SIAN LINGVON

Mem Zamenhof detale priskribis en ruslingva letero (al Borovo) la naskiĝon de la ideo pri lingvo internacia. Laŭ tiu letero ni komunikas ( kun citaĵoj) la devenon de Esperanto.

En Bialystok por la kvarlingva loĝantaro “ pli ol ie la impresema naturo sentas la multpezan malfeliĉon de diverslingveco kaj konvinkiĝas ĉe ĉiu paŝo, ke la diverseco de lingvoj estas… la ĉefa kaŭzo, kiu disipas la homan familion kaj dividas en malamikajn partojn”.
“… mi ripetadis al mi, ke kiam mi estos grandaĝa, mi nepre foritos tiun malbonon”.

Li kiel malgranda infano revadis pri manieroj, kiel forigi la lingvajn barojn. Diversajn utopiojn li forĵetis, ĝis formiĝis en li la “konscio, ke la sola lingvo internacia povas esti nur neŭtrala, apartenanta al neniu el la nun vivantaj nacioj. Kiam… mi transiris en klasikan gimnazion, mi dum kelka tempo estis forlogata de lingvoj antikvaj kaj mi revis pri tio, ke mi…inkliados la homojn revivigi unu el ĉi tiuj lingvoj…Poste…mi venis al frima konvinko, ke ĉi tio estas neebla, kaj mi komencis malklare revi pri nova, arta lingvo”.

Li faris provojn, elpensadis riĉegajn deklinaciojn, konjugaciojn kun senfina amaso da gramatikaj formoj kun dikaj vortaroj. Baldaŭ li ekkomprenis, ke tio ne estas la ĝusta solvo.

La francan kaj germanan lingvojn li jam eklernis en infanaĝo, “sed kiam, estante en la 5ª klaso de gimnazio, mi komencis ellernadi la anglan, la simpleco de la angla gramatiko ĵetigis en miajn okulojn”, precipe kompare kun la latina kaj greka. “ Mi rimarkis tiam, ke la riĉeco de gramatikaj formoj…ne estas necesa… mi komencis forĵetadi la senbezonajn formojn, kaj mi rimarkis, ke la gramatiko ĉiam pli degelas en miaj manoj, kaj baldaŭ mi venis al la gramatiko plej malgranda, kiu okupis sen malutilo pro la lingvo ne pli ol kelkajn paĝojn”.

La revo nun jam ŝajnis ne tiel nerealigebla, sed la grandaj vortaroj ankoraŭ timigis lin. Tiam altiris lin atenton ( estante 17jara) du surskriboj de butikoj: “ Ŝvejcarskaja” (pordistejo) kaj “Konditorskaja” (sukeraĵejo)”. Tiu “skaja” vokis en li la penson, ke per afiksoj oni ricevas eblon “fari aliajn vortojn, kiujn oni ne devas aparte ellernadi. Ĉi tiu penso ekposedis min tute, kaj mi subite eksentis la teron sub miaj piedoj…”. La grandaj vortaroj, “komencis malgrandiĝadi antaŭ miaj okuloj”.

Li komencis tuj tiurilatan laboron, komparis diversajn lingvojn, kaj konstatis, ke en la naturaj lingvoj tiaj afiksoj efikas blide, neregule, - sed tiu lingvo, kiu tiujn konscie, regule uzas, fariĝus multe pli facila, “ĉiutage mi forĵetadis el la vortaro novan grandegan serion da vortoj, anstataŭigante ĉi tiun grandegon per unu sufikso, kiu signifis certan rilaton. Mi rimarkis tiam, ke granda amaso da vortoj pure radikaj ( ekz.: patrino, mallarĝa, tranĉilo) povas esti facile transformitaj en vortoj formitaj kaj malaperi el la vortaro”.

Li komencis laboradi sisteme, kaj baldaŭ li havis skribita la tutan gramatikon kaj malgranda vortaron.

Ĉe elekto de vortmaterialo komence li iris laŭ tute erara vojo, pensante, “Ke estas tute egale, kian formon havas tiu aŭ alia vorto”, ekonomie la vortoj estu mallongaj post forĵeto de senbezona nombro da literoj. Ekz.: anstataŭ la longa “interparoli”, sufiĉus “pa” ( komparu en volapuko “plim” anstataŭ komplimento),- do la apriora vortfarado allogis lin. Feliĉe li baldaŭ ekkomprenis, ke lernado, enmemorigo de tiaj vortoj : a, ab, ac, ad,…ba, ca, da, be, ce…aba..aca, ktp- estus terure malfacila, kaj li konvinkiĝis, ke “la materialo por vortaro devas estis Romana-Ĝermana, ŝanĝita nur tiom, kiom tion postulas la reguleco kaj aliaj gravaj kondiĉoj de lingvo”.

Li “baldaŭ rimarkis, ke la nunaj lingvoj posedas grandegan provizon da pretaj vortoj jam internaciaj, kiuj estas konataj al ĉiuj popoloj kaj faras trezoron por estonta lingvo internacia…

En la jaro 1878 lia “Lingwe Universala” estis preta, li vizitis tiam okan klason de gimnazio. Li prezentis sian lingvon al siaj samklasanoj. “La plimulto de ili estis forlogitaj de la ideo kaj de… neordinara facileco de la lingvo kaj komencis ĝin ellernadi. La 5an de decembro 1878 ni ĉiuj kune festis…” Ili parolis en la nova lingvo kaj kantis ĝian himnon:
Malamikete de las nacjes
Kadó, kadó, jam temp’ está!
La tot’ homoze in familje
Komunigare so debá.
(Malamikeco de la nacioj, falu, falu jam tempo estas!
La tuta homaro en familion unuiĝi devas.)

Post la matura ekzameno la “apostoloj” dela nova lingvo disiris, sed renkontante la mokojn de la homoj, baldaŭ ili malkonfesis la lingvon; Zamenhof restis sola. Li decidis atendi 5-6 jaroj, zorge elprovadi la lingvon kaj prilabori ĝin praktike. Dum siaj universitataj jaroj li parolis al neniu pri sia lingvo, sed kiel solulo, retirante sin en la plej bela tempo de la vivo el la gaja kamaradaro, li revadis kaj laboris kaŝante siajn pensojn. “Dum ses jaroj mi laboris, perfektigante kaj provante la lingvon… multe mi tradukadis en mian lingvon, skribis en ĝi verkojn originalajn, kaj vastaj provoj montris al mi, ke tio, kio ŝajnis al mi tute preta teorie, estas ankoraŭ ne preta praktike…

Vortoj kaj formoj, principoj kaj postuloj puŝis kaj malhelpis unu la alian, dum en la teorio… ili ŝajnis al mi tute bonaj… Kelkaj formoj, kiuj ŝajnas al mi riĉaĵo, montriĝis al mi nun en la praktiko senbezona balasto, tiel ekz mi devis forĵeti kelkajn nebezonajn sufiksojn.

Post plurjara zorga elprovado, plibonigado fine li decidis publikigi sian laboron. Li pretigis la manuskripton de sia unua broŝuro kun la titolo: “Lingvo Internacia. Antaŭparolo kaj plena lernolibro.” Li, kiel komencanta kuracisto, ne volis konigi sian propran nomon ĉe tia nefaka laboraĵo, kaj tial uzis la pseŭdonimon : “D-ro Esperanto”. Sed nun li spertis la “maldolĉan praktikon de la vivo, la financan demandon”. Vane li serĉis eldonanton, oni rifuzis riski la libroeldonon, eble senprofitan – ĝis fine per la helpo de lia bopatro kaj fianĉino, en 1887 povis aperi en preso lia “Unua Libro” en rusa lingvo. En la sama jaro aperis ĝiaj tradukojn en pola, germana kaj franca lingvoj. Tiu unua broŝuro enhavis krom Antaŭparolo la alfabeton, la gramatikon en 16 reguloj, kelkajn legaĵojn kaj 947 radikojn.

La “Unua Libro” enhavis du gravajn rimarkojn: “Lingvo internacia, kiel ĉiu nacia, estas propraĵo de ĉiuj…”, … la aŭtoro forlasas por ĉiam ĉiujn personajn rajtojn al ĝi…”

(Ni memorigas, ke parte de la kontraŭa opinio kaj sinteno de Schleyer kaŭzis la malsukceson de Volapuko.)

Zamenhof akiris kelkajn adreslibrojn, dissendis siajn broŝurojn al unuopajn personoj, redakcioj, societoj, ktp… eĉ kelkaj pagitaj anoncojn li aperigis en gazetoj…

Kaj alvenadis multaj respondoj, interesiĝadoj… la lingvo ekiris sian vojon.

LA VIVO DE ZAMENHOF

Lazaro Ludoviko Zamenhof naskiĝis la 15an de decembro 1859, en la pola urbeto Bialystok, apartenante tiutempe al cara Rusio. Lia patro Marko Zamenhof estis lingvoinstruisto, ankaŭ la avo estis lingvisto.

La juna Zamenhof jam frue interesiĝis pri lingvoj. La ideon de mondlingvo naskis en li la lingva antagonismo de la kvarlingva loĝantaro. En tiu urbo Zamenhod ĉiutage spertis, ke poloj, germanoj, judoj, kaj rusoj vivas en daŭra kverelo inter si. Lia penso estis, ke tiuj homoj povus vivi pace, se ili komprenus unu la alian. Tiu ideo igis lin, la gimnazianon, pretigi planon de internacia lingvo. En la jaro 1878 li jam havis pli-malpli preta sian lingvoskemon: Lingwe Universala, kies adeptoj estis liaj kunlernejanoj.

Ĝis tiam lia patro aprobis, aŭ almenaŭ ne malhelpis tiurilatan "ludon" de sia filo, sed poste timigita de kelkaj amikoj, li promesigis sian filon ne okupiĝi pri la afero ĝis la fino de siaj universitataj studoj. La patro, opiniante, ke li devas gardi sian filon kontraŭ denova vana laborado de tiaj lingvaj kimeroj, bruligis poste la manuskripton.

De 1879 ĝis 1885 li studadis medicinon en la universitato de Moskvo kaj de Varsovio. Post la ricevo de sia diplomo kuracista li laboradis en diversaj urboj. Dume li rekomencis siajn lingvajn laborojn malgraŭ la bruligo de la manuskripto de la gimnaziaj provadoj, li havis ja la tuton en la kapo. Nature, tiu lingvo multe diferencis de la unuaj provadoj; li, post fundatralaborado, havis ĝin preta en la jaro 1887.

Intertempe - jam post kvarmonata kuracista praktikado- li konvinkiĝis, ke li estas tro impresema vid-al-vide al la suferoj de malsanuloj, precipe de mortantoj -kaj esperante pli bonan vivtenon kiel specialisto- li decidis iĝi okulisto. Li studis tiun fakon en Varsovio kaj en Vieno. Fine de 1886 li komencis la okulistan praktikadon en Varsovio.

Tie li konatiĝis kun Klara Silbernik, ili baldaŭ iĝis gefianĉoj. Lia fianĉino ne nur tutkore simpatiis kun la vivcelo de Zamenhof, sed ŝi ankaŭ helpis kune kun sia patro en la realigo de liaj revoj, disponigante la necesan sumon, sian tutan doton, por eldono de la unua broŝuro en kvar lingvoj en julio 1887. En aŭgusto de la sama jaro ili geedziĝis.

El tiu edzeco naskiĝis du filinoj kaj unu filo; Adamo (1888) kaj Lidia (1904) iĝis fervoraj aktivuloj de la movado. Ankaŭ tri fratoj de Zamenhof estis fervoraj esperantistoj.

Lia tuta vivo, sed precipe la unuaj jaroj, estis kontinua lukto por la vivteno kaj konstanta laboro por lia idealo. La eldonoj de liaj verkoj, korespondado, organizaj laboroj postulis ne nur multan tempon, energion, sed konsumis baldaŭ lian tutan materialan bazon. La okulkuracista praktikado ne alportis la esperatan lukron; de Varsovio li sola iris al provinca rusa urbeto Ĥerson en 1889, sed post sep monatoj, en 1890 jam revenis denove en Varsovion. Dum vana luktado nur liaj ŝuldoj kreskis, kaj en 1983 li transmigris kun sia familio al Grodno. Tie li iom pli bone prosperis, tamen, pro grandiĝantaj infanoj, post kvar jaroj, en 1987, denove reiris al Varsovio, kaj tie li de nun vivis ĝis vivofino, en konstanta verkado, tradukado, propagando krom sia kuracista laboro. Unu el la plej grandaj eventoj estis por li la efektiviĝo de la unua kongreso en 1905 (Boulogne-sur-Mer), kaj lia tiea partopreno. Rezulte de lia senlaca laboro, dum la unuaj 9 kongresoj Esperanto disvastiĝis en la mondo, kvankam kaj li kaj la movado devis venki enormajn malfacilaĵojn. Li konstante laboris dume krom la lingvaj kaj organizaj demandoj ankaŭ por la paco, homaranismo, revis pri homarunuigo.

Ĝuste tial estis granda bato por li la eksplodo de la Unua Mondmilito, kiam li ĝuste estis survoje al la mondkongreso en Parizo. Li devis reveturi al Varsovio tra la nordaj landoj. Lia koro jam tiam ne estis sana. Tamen, malgraŭ sia malsano, li ĝis la lasta vivspiro laboris por esperanto, ĝis sia morto la 14an de aprilo 1917.

En Siberia militkaptitejo aŭdiĝas la voĉo de juna hungara militkaptito, Julio Baghy:
La famon ne brue
Nur poste malfrue,
Simile al eĥo de mortkrio
Mallonga sciigo alportis:
"La majstro mortis".

14 ene 2006

EL ESPERANTO Y LOS COLECCIONISTAS

Por Héctor Campos Grez, Delegado UEA
Quizás una de las actividades humanas más destacables y democráticas del mundo, es el coleccionar cosas, cualquier cosa, desde alfiles hasta aviones y autos antiguos. Los esperantistas tampoco escapan a esta manía.
Desde el inicio del Esperanto, sus seguidores han coleccionado las más increíbles cosas relativas al idioma y a sus eventos, como una forma de demostrar que éste existe y se aplica realmente en todo el mundo.
Sin duda, el esperanto ofrece una oportunidad única - no solo para los esperantistas- de poder ponerse en contacto con coleccionistas de similares intereses en los más diversos países del mundo, lo que permite ampliar considerablemente las colecciones.
Dentro del mundo esperantista han comenzado a juntar sellos conmemorativos de cada uno de los Congresos Universales de Esperanto, encuentros nacionales y conmemoraciones de aniversarios de Asociaciones Nacionales; también de matasellos, donde los chinos, húngaros, polacos y brasileños son muy prolíferos.
Otros objetos coleccionados y perseguidos con bastante interés por los esperantistas, son los cassettes, discos y ahora CDs en Esperanto, que contengan música, o simplemente emisiones de radio grabadas en ella. Lo máximo es conseguir grabaciones de la voz de Zamenhof, y de los pioneros del idioma internacional como Grawoski, Hodler, Waringhien, etc.
Si tiene Ud. bastante interés por el cine y el video, puede coleccionar estos especímenes de los más diversos países; algunos sólo contienen dos o tres frases en Esperanto como un videoclip de Michael Jackson; o una palabra escrita en este idioma como una película de Charles Chaplin. Sin embargo el más valioso es "Incubus", un filme realizado todo en esperanto, y que tiene un pésimo guión y que ya pertenece al ambiente cult de los cinéfilos esperantistas.
Por otra parte, numerosos documentales acerca del Movimiento Esperantistas han sido documentados en video con un carácter más profesional por Andrej Pettyn, quien trabajara en Radio Polonia; o también Andrej Grebowszky, documentalista polaco profesional.
Los esperantistas han establecido una red de colaboración internacional, que no solo ayuda a los coleccionistas de cosas, sino también a los profesionales, para encontrar información sobre los más diversos campos de saber, y todo en esperanto. Es la denominada "Delegita Reto", por la cual esperantistas voluntarios efectúan labores similares a los cónsules diplomáticos, en ayuda a esperantistas nacionales o extranjeros, para solucionar problemas o consultas profesionales o de meros hobbies.
La existencia de esta red internacional, por más de 80 años, demuestra fehacientemente que el esperanto está vivo y es practicado en los más impensados lugares del mundo.

EL ESPERANTO Y LA POLÍTICA

Uno de los campos en los cuales el Esperanto ha encontrado mayor resistencia, es sin duda el político. Las razones principales obedecen a la negativa de la mayoría de los esperantistas a la utilización del idioma con fines políticos, en atención a que esto va en contra del principio de neutralidad del Movimiento Esperantista, y en razón de ser la política la principal fuente de enfrentamiento en la humanidad, causante de guerras y persecuciones. Sin embargo, a mediados del siglo XX, y en plena guerra fría, tomando como fundamento la Declaración de Boulogne-sur-Mer de 1905, y teniendo en consideración que se estimaba al esperanto como un idioma más, y la explícita autorización para el uso del mismo para cualquier fin bueno o malo, comenzó un concepto distinto acerca de la política.

En efecto, poco a poco fue cambiando el rechazo a la utilización política del esperanto, para ser pronto un objetivo que permita la aceptación del Esperanto a nivel mundial y el reconocimiento oficial de sus logros.

La tarea no ha sido fácil, sobre todo por la natural suspicacia de los esperantistas, que han sido perseguidos y exterminados por regímenes tanto de derecha como de izquierda, llegando a ser catalogada como "el idioma peligroso".

La adopción de planes para el reconocimiento del Esperanto en razón de sus logros en los medios culturales, retomó el reconocimiento del idioma internacional a nivel de los organismos internacionales. En 1954, la Asamblea General de la UNESCO (Montevideo, Uruguay) por la resolución IV.I.4.422 dicha organización acepta la postulación de la Asociación Mundial de Esperanto para mantener relaciones consultivas con la UNESCO, y además reconoce los logros del esperanto para los intercambios culturales y sugiere a los miembros de la organización efectuar toda clase de esfuerzos para lograr la enseñanza del Esperanto en la educación de todos los niveles. Desde entonces muchos países han acogido este llamado: China, Hungría, Rumania, Brasil, Repúblicas Checa y Eslovaca. En otros, la enseñanza del Esperanto es permitida si se acredita la idoneidad del profesor/instructor como en República Democrática del Congo, Yugoslavia, Francia y Alemania. El mismo organismo internacional, en la Asamblea celebrada en Sofía, Bulgaria, ratificó lo antes señalado.

En atención a los éxitos obtenidos a nivel de las Naciones Unidas, UEA decidió establecer una oficia permanente en Nueva York a objeto de crear vínculos más estables con dicho organismo internacional, y permitir un trabajo más activo y agresivo ante él. Como resultado y después de mucho tiempo, se ha logrado crear el Simposio Nitobe en conjunto con el Sindicado de Traductores e Intérpretes de las Naciones Unidas, instancia en la cual se exponen las dificultades del organismo en sus tareas, los avances en el estudio filológico y lingüístico del idioma internacional, etc.

El cambio en la situación política a mediados de los 80, con la aparición de los Partidos Verdes Europeos y de los Partidos Federalistas Europeos, permitió presentar la idea del idioma internacional con mayor énfasis, y la creación de grupos de presión ante los parlamentarios europeos y nacionales de la Unión Europea, logrando el apoyo de muchos de ellos, y llevando la discusion hasta la Asamblea del Parlamento Europeo mismo. Acciones similares no se han podido llevar a efecto en otros continentes, por la diversidad política y porque los esperantistas locales no parecen en seguir los intereses de los europeos. En América Latina, Brasil es el único país que ha logrado declaraciones favorables al Esperanto a nivel de Parlamento, y más aún ha logrado el establecimiento de leyes estaduales autorizando la enseñanza del esperanto en las escuela básicas, medias y universitarias.

La última novedad en este aspecto político, es la creación del Partido Esperantista de Gran Bretaña, con la opinión contraria del organismo rector del Movimiento Esperantista en dicho país.

Actualmente está organizado y utilizando efectivamente el esperanto con fines políticos, tres organizaciones políticas: El Partido Verde Europeo, el Partido Radical y el Partido Comunista, todos los cuales editan sendas revistas.